Śruby i gwintowanie
O wytrzymałości złącza śrubowego w głównej mierze decyduje wytrzymałość rdzenia śruby w stosunku, do którego wytrzymałość wszystkich innych elementów, jak łeb śruby, szyjka, (tj. niegwintowana część śruby), gwint śruby i nakrętki itd. jest nieco większa. Materiał śruby musi odznaczać się dostateczną wytrzymałością, dużą plastycznością i dobrą obrabialnością.
Na śruby lżej obciążone stosuje się stale miękkie St3 lub St4. Na śruby bardziej odpowiedzialne stosuje się stale automatowe lub stale średniowęglowe normalnej lub wyższej jakości. Na śruby bardzo odpowiedzialne, mocno obciążone lub pracujące przy obciążeniach dynamicznych stosuje się konstrukcyjne stale stopowe chromowe lub chromowo-niklowe. Na śruby często odkręcane, od których wymagana jest duża odporność na ścieranie, stosuje się stale cjanowane. Na śruby pracujące w środowisku korodującym stosuje się stale azotowane lub nierdzewne. W celu ochrony śrub przed korozją pokrywa się je również powłokami ochronnymi, najczęściej cynkiem, kadmem czy rzadziej chromem i niklem. Należy jednak pamiętać o podstawowej zasadzie. Jeżeli dobieramy śrubę ocynkowaną to taka sama powinna być nakrętka i podkładka. Gdyż w przeciwnym razie wytwarza się ogniwo i mamy do czynienia z ogniwem elektrochemiczną, i intensywną korozją.
Śruby o średnicy gwintu powyżej 5 mm muszą być oznaczane symbolem klasy wytrzymałości mechanicznej. Symbol ten w postaci liczb wybity jest na łbie śruby. W symbolu tym pierwsza liczba wyraża wytrzymałość rdzenia śruby na rozciąganie, a druga natomiast granicę plastyczności będącą procentową wartością wytrzymałości na rozciąganie.
Przykładowo oznaczenie bardzo często spotykane 5.6 wyraża, wytrzymałość na rozciąganie rdzenia tej śruby wynoszącą 500 N/mm2, a granica plastyczności stanowi 60% z wytrzymałości na rozciąganie, czyli 300 N/mm2.
Gwintowanie ręczne
Do nacinania gwintów w otworach najczęściej używa się gwintowników. Są to narzędzia wieloostrzowe w postaci śrub, w których ostrza powstały w wyniku wyfrezowania wzdłużnych rowków wiórowych. Ze względu na metodę pracy wyróżnia się gwintowniki ręczne i maszynowe. Przy pracy ręcznej, ze względu na opory skrawania, nacinanie gwintu przeprowadzane jest dwoma lub trzema gwintownikami, stanowiącymi komplet.
Na przykład komplet składający się z trzech gwintowników, używanych kolejno, oznaczony jest następująco. Pierwszy z nich, tzw. gwintownik wstępny, nacina jedynie zarys gwintu, oznaczony jest na części chwytowej jedną linią. Drugim stosowanym gwintownikiem z kompletu jest tzw. zdzierak oznaczony dwiema liniami. Nacina on zasadniczą część gwintu. Trzeci gwintownik oznaczony trzema kreskami to "wykańczak", który docina pełen zarys gwintu. Na części chwytowej naniesiony jest również oznaczenie literowo-liczbowe wyrażające wymiar gwintownika. Pod tym oznaczeniem kryje się średnica wewnętrzna gwintu i jego skok.
Gdy w komplecie mamy dwa gwintowniki, to wówczas zdzierak nie jest oznaczony, natomiast "wykańczak" jedną kreską na części chwytowej.
Ostrza części skrawające mogą być nacięte na powierzchni walcowej lub stożkowej, równolegle bądź spiralnie oraz dla ułatwienia wprowadzenia gwintownika do otworu, są ścięte pod pewnym kątem. Powoduje to ponadto rozłożenie pracy skrawania na kolejne ostrza tej części.
