Zimowy spoczynek rzepaku
Rzepak przed zimą powinien wykształcić rozetę składającą się z 8-10 liści, szyjkę korzeniową o średnicy 10-15 mm i korzeń palowy o długości powyżej 20 cm. Takie rośliny są podstawą dobrego plonu.
Składniki pokarmowe zgromadzone w korzeniu, szyjce korzeniowej i liściach są wykorzystywane przez rośliny podczas pozimowej regeneracji i podczas kwitnienia. Przed nastaniem zimy w wyniku kurczenia się korzeni dochodzi do wciągania części podliścieniowej do gleby tzw. przysiadanie. Dzięki temu wzrasta zimotrwałość roślin.
Rzepak ozimy - bardzo prosta technologia dla każdego
Wadą rzepaku ozimego jest wysoka wrażliwość na warunki termiczne w zimie i wczesną wiosną. Jest on bardziej zimotrwały od wielu odmian pszenicy.
W czasie bezśnieżnych zim, które występują co kilka lat, rzepak narażony jest na wymarznięcie i wysmalanie oraz przymrozki wiosenne. Natomiast okrywa śnieżna o grubości 3 cm już dość skutecznie chroni rzepak.
Dobrze wyrośnięty i zahartowany rzepak znosi kilkudniowe spadki temperatury w nocy do ok. -20°C, a nawet -25°C. Przy tych mrozach u słabszych roślin przemarza w pierwszej kolejności hipokotyl i górna część korzenia oraz rozeta liściowa. Przy kilkudniowych niedużych mrozach (od -12 do -15°C) wypadają rośliny słabo wyrośnięte przed zimą (4-6 liści), niezahartowane i zbyt późno zasiane. U roślin odpowiednio wyrośniętych i zahartowanych przemarzają najstarsze liście, co nie ma wpływu na plon.
Podstawowym sposobem zmniejszenia szkód mrozowych jest optymalny termin siewu, mała obsada roślin i zbilansowane jesienne nawożenie. Spośród składników pokarmowych największy wpływ na zimotrwałość ma azot. Zarówno jego nadmiar, jak i niedobór wpływają ujemnie. Zbyt wysoka zawartość azotu w glebie sprzyja wybujałości roślin. Dotyczy to pól przenawożonych gnojownicą lub innym nawozem gospodarskim.
