Rzetelne pobranie to rzetelne wyniki
Aby wyniki analizy odczynu próbek gleby oraz zasobności w przyswajalne składniki pokarmowe były reprezentatywne dla całego pola muszą być starannie pobrane. Pobieranie ich byle jak nie ma najmniejszego sensu. Okres po zbiorze rzepaku jest idealny do pobierania próbek gleby.
Tragiczny stan odczynu gleb
Okręgowe stacje chemiczno-rolnicze zalecają pobieranie próbek glebowych w następujący sposób:
- Przed przystąpieniem do pobierania próbek należy sporządzić szkic pól gospodarstwa przeznaczonych do badań;
- Na polach tych należy zakreślić zasięg powierzchni uprawianych roślin np. okopowe, zboża, rzepak;
- Próbka (ogólna uśredniona) powinna reprezentować obszar użytku rolnego o zbliżonych warunkach przyrodniczych (typ, rodzaj i gatunek gleby, ukształtowanie terenu) i agrotechnicznych (przedplon, uprawa, nawożenie);
- Powierzchnia użytku przypadająca na próbkę ogólną, przy wyrównanej pod względem glebowym powierzchni i zbliżonym ukształtowaniem terenu, nie może przekroczyć obszaru 4 ha;
- Próbkę ogólną należy przygotować oddzielnie dla każdej uprawy;
- Próbki ogólne powinny być zaznaczone na dokładnie wykonanym szkicu, opatrzone kolejnymi numerami wraz z określeniem powierzchni pola, którą reprezentują;
- Aby sporządzić próbkę ogólną należy pobrać do 20 próbek pierwotnych poruszając się po przekątnych pola lub zygzakiem, zaleca się prostopadły kierunek pobierania w stosunku do zabiegów agrotechnicznych (uprawa, nawożenie);
- Próbka ogólna (uśredniona) powinna ważyć około 0,5 kg;
- Próbki pierwotne pobiera się laską glebową z wierzchniej warstwy gleby 0-20 cm, kolejno wykonując czynności:
- w miejscu pobierania próbki pierwotnej (pojedynczej), rolę świeżo zaoraną przydeptać;
- pionowo ustawić laskę do powierzchni gleby;
- wcisnąć laskę do oporu (na wysokość poprzeczki ograniczającej);
- wykonać pełny obrót i wyjąć laskę;
- zawartość wgłębienia (zasobnika) przenieść do pojemnika skrobaczki;
- po pobraniu próbek pojedynczych, całość wymieszać i napełnić kartonik lub woreczek.
Coraz mniej rolników bada glebę w celu określenia potrzeb nawozowych
Próbki gleby można także pobierać innymi narzędziami niż laska glebowa, o ile zapewniają one pobranie odpowiednio reprezentatywnej masy gleby.
- Próbek nie należy pobierać:
- na obrzeżach pola do 5 m;
- w miejscach po stogach i kopcach;
- w rowach, bruzdach, kretowiskach i żwirowiskach;
- w zagłębieniach i ostrych wzniesieniach terenu (w razie potrzeby z tych miejsc pobrać dodatkowe próbki);
- Należy unikać pobierania próbek bezpośrednio po zastosowaniu nawozów mineralnych, po nawożeniu organicznym oraz w okresie nadmiernej suszy lub wilgotnej gleby;
- Koniecznie trzeba zwrócić uwagę na zgodność oznaczeń zawartych na opakowaniu próbki z jej odpowiednikiem na szkicu pola;
- Próbki tak opisane wraz z opisanym szkicem gospodarstwa, należy dokładnie zapakować i dostarczyć najlepiej osobiście do okręgowej stacji chemiczno-rolniczej, co przyspiesza przeprowadzenie analiz i uzyskanie wyników.
Nie każda gleba lubi odczyn obojętny. O tym trzeba pamiętać
***
Po raz kolejny namawiam rolników, aby badali swoją glebę w okręgowych stacjach chemiczno-rolniczych. Wystarczy to zrobić raz na cztery lata. Większość pytanych przeze mnie rolników, dlaczego tego nie robi nie potrafiło podać żadnego logicznego powodu. Często pojawiała się też odpowiedź, że „to jest drogie”, ale pytany nie potrafił powiedzieć, ile dokładnie kosztuje.
Dlatego warto przypomnieć, że najprostsza analiza obejmująca badanie odczynu gleby i zawartości przyswajalnego fosforu, potasu i magnezu kosztuje zaledwie 13,12 zł. W tym jest 23 proc. podatku VAT, który można odzyskać, gdy jest się jego płatnikiem.
Droższa jest ocena zawartości czterech mikroelementów (manganu, miedzi, cynku i żelaza) – 34,99 zł za próbkę. Najdroższa jest analiza zawartości pięciu mikroelementów (manganu, miedzi, cynku, żelaza i boru), bo kosztuje 52,48 zł.
Jednak badanie zawartości mikroelementów w glebie jest kolejnym stopniem doskonalenia nawożenia w gospodarstwie. Pierwszym i podstawowym jest znajomość odczynu gleby i jej zawartości w podstawowe makroelementy – fosfor, potas i magnez.
