Wartość nawozowa słomy rzepakowej
Po zbiorze rzepaku ozimego na polu pozostaje 5-9 t słomy na 1 ha. Zasadniczo jest ona rozdrabniana podczas zbioru i mieszana z glebą. Natomiast w niewielkim stopniu jest wykorzystywana na inne cele, np. jako podłoże do uprawy grzybów. Warto pamiętać, że biomasę można dość łatwo wywieźć z pola, zaś ponowne odbudowanie materii organicznej w glebie jest procesem złożonym i długotrwałym.
Właściwie prowadzone wymieszanie słomy z glebą i dodatkowe nawożenie mineralne zapewnia odbudowę i ustabilizowanie próchnicy. Ponadto przyorana słoma zwraca do gleby wiele składników pokarmowych.
Przygotowanie plantacji rzepaku do zbioru
Ilość składników pokarmowych w plonie słomy rzepakowej (5-9 t/ha):
- makroskładniki: azot (N) 45-60 kg/ha, fosfor (P2O5) 5-10 kg/ha, potas (K2O) 60-120 kg/ha, magnez (MgO) 6-12 kg/ha, wapń (CaO) 20-40 kg/ha, siarka (S) 25-45 kg/ha;
- mikroskładniki: cynk (Zn) 100-150 g/ha, mangan (Mn) 150-100 g/ha, bor (B) 25-35 g/ha, miedź (Cu) 15-25 g/ha, molibden (Mo) 4-6 g/ha, kobalt (Co) 1-2 g/ha.
Słoma rzepakowa charakteryzuje się szerokim stosunkiem węgla do azotu (C:N), który osiąga wartość 84:1. Dla porównania stosunek C:N w dojrzałym oborniku wynosi 15-20:1. Dlatego panuje powszechne przekonanie, że łatwo dostępne w słomie związki organiczne stymulują rozwój drobnoustrojów glebowych, które dla swojego rozwoju wykorzystują azot znajdujący się w glebie i wprowadzany w nawozach mineralnych.
Ujemnym skutkiem jest okresowe ograniczanie dostępności tego składnika dla roślin, których siew następuje do kilku tygodni po przyoraniu słomy. Temu zjawisku przypisuje się obserwowane po wschodach żółknięcie roślin i ich słabsze przezimowanie. Stąd wysnuto wniosek, że w stanowiskach pod rośliny ozime słoma przeznaczona do przyorania musi być wzbogacona mineralnym azotem.
Rolnictwo według Jana Gryna
Warunkiem skutecznego działania słomy jako nawozu, jak i czynnika próchnicotwórczego, jest staranne i odpowiednie jej rozdrobnienie. Dlatego podczas zbioru rzepaku należy zwracać uwagę na pozostawienie w miarę niskiej ścierni oraz intensywne pocięcie słomy i jej równomierne rozrzucenie po polu. Bezpośrednio po zbiorze zalecane jest wapnowanie, a następnie dwukrotne mieszanie słomy i wapna z powierzchniową warstwą gleby (na 8-12 cm).
Można to wykonać przy pomocy agregatu posiadającego sekcję sztywnych zębów kultywatorowych, brony talerzowej i wału strunowego lub agregatu złożonego z brony aktywnej i walu strunowego. Uprawę mechaniczną korzystnie jest przeprowadzić pod kątem ok. 45° do kierunku siewu i przejazdu kombajnu. Dzięki temu mieszanie resztek pożniwnych i wapna z glebą będzie równomierne i ograniczy powstanie tzw. mat ze słomy w trakcie orki.
- Agrobiznes bez tajemnic. Zamów prenumeratę miesięcznika "Przedsiębiorca Rolny" już dziś
